قانون “هیچ کودکی پُشت سر نماند”

این قانون چه می گوید؟

تحصیل تحت قانون "هیچ کودکی پشت سر نماند" بر مبنای انطباق است، نه تنوع. 

"انطباق" یعنی؛ ما آنچه از نیاز های روز جامعه است را بدون توجه به استعدادهای کودکانمان به آنها تحمیل کنیم…!!  یعنی اگر الان پزشکی روی بورس است… بچه ها باید پزشک شوند. اگر مهندسی روی بورس است … باید مهندس شوند و …

"تنوع" یعنی؛ ما باید کودکان را آزاد بگذاریم و کمک دهیم تا کشف کنند در چه طیف یا زمینه هائی استعداد دارند، سپس با توجه به موقعیتهای اجتماع و استعدادهای فرزندمان، آنها را راهنمائی کنیم به سمت شغل دلخواه آنها… شاید فرزند شما خود ابداع گر شغلی خاص بود!… پس الزام ندارد حتماً شغل از قبل کلیشه شده ای را به او القاء نمائیم.

چیزی که مدارس به آن تشویق میشوند این است که بفهمند كودكان چه کارهایی میتوانند در یک طیف خیلی باریک موفقیت انجام دهند. یکی از اثرات این قانون، محدود شدن و تمرکز روی زمینه های بنیادی مثل؛ علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضیات است. 

"ریاضیات و علوم، لازم است، ولی کافی نیست"

اگر شما یک کودک را ساعتها نشانده و مجبور به انجام کارهای دفتری تکراری کنید،تعجب نکنید اگر آنها شروع به بروز حس بیقراری کنند.

این نشان دهنده این نیست که کودکان از مشکلات روانی رنج میبرند. بلکه  آنها از "کودکی" رنج میبرند! 

کودکان بهتر و بیشتر موفق میشوند وقتی برنامه آموزشی آنها گسترده باشد که استعداد های مختلف و متنوع آنها را شکوفا کند نه فقط یک محدوده کوچک از آنها را.

در واقع، هنر فقط به این دلیل مهم نیست که باعث پیشرفت نمره ریاضی می‌شود… هنر مهم است، زیرا با بخشهایی از وجود کودک ارتباط برقرار میکند که در غیر این صورت دست نخورده باقی می‌ماند و این یعنی شکوفائی همه جانبه استعدادهای کودک.

واحد محتوای موسسه مامیران با الهام از مقاله؛
Ken Robinson