تاثیر عالم درون رحمی بر آرامش کودکان

اصولا نوزادان ما چند ماه بعد از تولدشان همچنان در حال و هوای درون رحمی هستند و  با فراهم آمدن همان شرایطی که به آنها درون رحم مادر خو گرفته بودند، به آرامش می رسند.

اگر ما بتوانیم شرایطی مشابه همان آرامش، همان صدا، همان حرکات ریتمیک درون رحم مادر را برایشان خلق کنیم، خیلی زودتر به آرامش می رسند و طولانی تر می خوابند.

شاید حالا با این توصیفات بهتر بتوانیم  شرایط زیر را درک کنیم؛

– اتومبیل در حال حرکت بدخلقی های نوزاد را تسکین می دهد، البته نه به واسطه متوقف کردن دردهای ناشی از تجمع گاز در معده نوزاد، بلکه از آن رو که تقلیدی از حرکات و صداهای داخل رحمی است و تلنگری بر عکس العمل توام با آرامش شان می باشد.

– در آغوش گرفتن، نوزاد را لوس  و نُنر بار نمی آورد، زیرا او قبل از تولد هفت روز هفته و بیست و چهار ساعت شبانه روز در آغوش مادر جا داشته!

– قنداق کردن و صدای آرام و یکنواخت; مانند صدای آبشار، به خواب نوزادان کمک می کنند. زیرا نوزادان دوباره به همان احساسی دست پیدا خواهند کرد که در رحم مادر با آن آشنا بودند.

– نوزادان اغلب موقعی که در جایی ساکت، تنها و بدون پوشش رها می شوند، گریه می کنند آن هم به خاطر احساس محدودیتی که تجربه می کنند-حالتی مثل گیر کردن فردی بالغ در کمدی تاریک-این تنها گذاشته شدن در تضاد با هماهنگی دایم احساساتی است که در رحم مادر از آن لذت می بردند.

با اقتباس از کتاب "شادترین کودک محله"